Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Russian Roulette

Αυτό που αρχικά πίστεψα πως ήταν μια ελαφριά ενόχληση στο στομάχι γίνεται όλο και πιο έντονο. Γεμίζει τον εσωτερικό μου κόσμο και διαταράσσει την ηρεμία μου. Ξερνάω μαύρη χολή πάνω στις μάρμάρινες πλάκες αυτού του παλατιού, που τόσοι δουλεύουν για να το διατηρήσουν καθαρό. Ντρέπομαι, γιατί έχασα. Είναι σαν ρώσικη ρουλέττα, μόνο που σημαδεύεις τα πλευρά σου και έτσι δεν πεθαίνεις. Κατα βάθος ήξερα πως θα χάσω, αλλά ο πόνος είναι ο καθοδηγητής μου, τον επικαλούμαι και του ζητάω συμβουλές και αυτός, σαν στοργικός δάσκαλος με διδάσκει. Ο πόνος δεν είναι αδυναμία αν τον χρησιμοποιήσεις εκούσια. Αφήνω ένα γέλιο να ξεφύγει απο μέσα μου. Τί παράξενος ήχος.. Δεν είναι χαρά, είναι παραφροσύνη. Απόλυτη, αρχέγονη. Τί άλλο θα μπορούσε να είναι?
Πφ, αυτός ειναι ο ΔΙΚΟΣ μου δρόμος. Είναι δικός μου και δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν να μπει μπροστά μου. Κανένας δεν θα μου χαλάσει τα σχέδια. Δεν χρειάζομαι κανέναν. Κανένας δε με χρειάζεται. Είναι ψεύτες, θέλουν το κακό μου.
Αλλά δεν το ξέρουν. Κοιμούνται. Ασε τους να κοιμηθούν. Έχεις δρόμο μπροστά σου. Κανείς δε θα σε σταματήσει..

Τί μου συμβαίνει? Χάνω τον εαυτό μου.. Ποτέ δεν ήμουν έτσι. Ποτέ δεν με ένοιαξε. Δούλευα και γώ σαν υπηρέτης κάποτε. Ξέχασα τη ψυχή μου? Την παράτησα για αυτό το ανόητο παιχνίδι?
Δεν αισθάνομαι καλά, πάλι. Παράξενο. ξαπλώνω και κλείνω τα μάτια μου, προσευχόμενος να μήν δω όνειρα..

Δεν ήρθε το τέλος μου ακόμα.

......


Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που ψάχνουν να με βρούν.. υπάρχουν πολλές απομιμήσεις μου εκεί έξω αλλά όλες είναι ψεύτικες, το ξέρουν καλά αυτοί που με αναζητούν. Με γυρεύουν γιατί τους παρέχω στέγη, ασφάλεια, γαλήνη. Λίγοι όμως περπατάνε στις μαρμάρινές μου πλάκες. Και όλοι τους με υπηρετούν, με ελεύθερη βούληση και χωρίς καμία δέσμευση.

Με γυρεύουν. Σαν πεινασμένα έντομα, πηδάνε απο φώς σε φώς, και κάθε φορά τα φτερά τους καίγονται.. καίγονται, καίγονται. Είναι τρελοί, όλοι τους.. Αλλά η τρέλα είναι που τους δείχνει τον δρόμο. Οι υπόλοιποι, φυσιολογικοί φυσικά τους αγνοούν. Λίγοι τα καταφέρνουν και στέκονται μπροστά μου πριν το τέλος. Αλλά οι πόρτες μου είναι ανοιχτές. Πάντα ήταν. Όταν με πρωτοβρήκαν, εντυπωσιάστηκαν. Άλλοι με ονομάσαν "Νόημα της ζωής". Άλλοι με λατρέψαν ως Θεό. Όσο για το τί είμαι πραγματικά, δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Απλά είμαι.

Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, με ξεχνάνε. Τα μοντέρνα κτήρια με τις νέον λάμπες τους τραβάνε τα έντομα και τα καίνε, και αυτά δεν μπορούν να φύγουν. Ξεχνάνε την ύπαρξη μου και κολλάνε στις καυτές λάμπες της λήθης.
Ψεύτες. Υποκριτές. Ισχυρίζονται πως με είδαν, πως περπάτησαν στους μεγαλοπρεπείς διαδρόμους μου.
Όταν αυτοί συρθούν σε μένα χτυπώντας τις πόρτες μου, θα ανοίξουν άραγε?
Δεν θα τους αφήσουμε. Ας λυσσάξουν και ας πνιγούν στην ίδια τους τη μιζέρια. Είμαστε ελεύθεροι απο την τυραννία των αδυναμιων τους. Θα το μετανιώσουν, και τότε θα καταλάβουν. Αλλά η εκδίκησή μας είναι γλυκιά. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι.
Νιώθω απογοήτευση.
Νιώθω απέχθεια.Θέλω να συγχωρήσω.
Θέλω να εκδικηθώ.

Ο εχθρός μου είναι η σκιά που δημιουργείται απο το λαμπρό φώς ενωπίον μου.
Ο εχθρός μου είναι ο ίδιος ο κόσμος.

Είμαι η Αγάπη, και σας μισώ όλους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου