Entertain me

Ίσως και να είναι η πιό δυστυχισμένη εποχή απο όλες, αυτή που περνάμε τώρα. Σε κάθε σοκάκι κάθε μεγαλούπολης υπάρχει και μια τραγική δακρύβρεχτη ιστορία να ακούσεις και, σαν άνθρωπος που νοιάζεται, θα δανείσεις το αυτί σου.
Όπου και να πάω, μία ιστορία χωρίς αίσιο τέλος. Μαυρίλα, απαισιοδοξία, άνθρωποι που έχουν χάσει την πίστη τους στους ανθρώπους. Σκέφτομαι, τί θα ήταν κοινωνικά και ηθικά αποδεκτό? Να ακούσω τι έχουν να πουν? Ίσως, ναι, και να δώσω προτάσεις για καλυτέρευση της ποιότητας ζωής. Μία φιλική αγκαλιά, ίσως, μία ευχάριστη βόλτα, μερικά έξυπνα αστεία. Πέρασα αρκετές ώρες φροντίζοντας τη δική μου δυστυχισμένη ιστορία και, όποτε έβλεπα πως τα πράγματα καλυτέρευαν, προσπαθούσα να καλυτερέψω και τη ζωή των άλλων, στο βαθμό που μπορούσα και μου επιτρεπόταν. Απο μικρά πράγματα μέχρι μεγαλύτερα. Το έκανα κάτι σαν μεγάλο σκοπό, καθώς δεν νιώθω άνετα αν είμαι καλύτερα απο άλλους, έστω οριακά ή ψυχολογικά. Με τον καιρό, ανάπτυξα έντονη ενσυναίσθηση, ήμουν ικανός να προσομοιώσω στο μυαλό μου μια σκατοκατάσταση και να δω μικρά παραθυράκια, να καταλάβω τι θα βοηθήσει και τί όχι.
Αισθανόμουν άνετα με τον εαυτό μου, αισθανόμουν πως ήμουν χρήσιμος, φίλος, κάποιος που θα μπορούσε να μειώσει τον αριθμό των δακρυο-ιστοριών. Πάντα πίστευα πως τα πράγματα ήταν πάντα καλύτερα απ'ότι τα βλέπαμε.
Όπως αρκετά δυσάρεστα πράγματα, η αποκάλυψη οτι δεν κατάφερα κάτι ουσιαστικό ήρθε αργά, βασανιστικά. Για λίγο προσπάθησα να σκεφτώ τί είχα κάνει λάθος. Αισθανόμουν ένοχος και άχρηστος που δεν είχα καταφέρει να κάνω κάτι που θεωρούσα σημαντικό. Είναι παράξενο, τί θεωρούμε σημαντικό στο μυαλό μας και τι όχι.
Μετά κατάλαβα, κοιτάζοντας ένα κείμενο σχετικά με τις ανάγκες του ανθρώπου, πόσο χαζός ήμουν που προσπαθούσα να εξαφανίσω την ανάγκη των ανθρώπων να είναι μίζεροι. Μέρες ολόκληρες σκεφτόμουν γιατί. Γιατί οι άνθρωποι ζητάνε να είναι έτσι? Οι λόγοι που μου ερχόντουσαν στο μυαλό (όπως 'προσοχή') δεν ήταν αρκετά καλοι, δεν πίστευα πως ήταν σημαντικοί και άξιοι.
Γυρέυουν τη στενοχώρια.
Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Για αρκετό καιρό το μυαλό μου ήταν γεμάτο χαώδεις σκέψεις, καθεμία υποστήριζε κάτι συγκεκριμένο και καμία δεν συνδεόταν με άλλη.

Πέρασε λίγος καιρός, και κατάφερα να βάλω το μυαλό μου σε μία τάξη.
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον κόσμο. Όχι τον κόσμο μου, αλλά τον κόσμον όλο.
Η δυστυχία είναι άραγε υποκειμενικό θέμα? Υπάρχουν επίπεδα, τα οποία αλλάζουν ανάλογα με το περιβάλλον, ανάλογα με τον τρόπο ζωής?
Δεν είχε τόσο σημασία αυτό τελικά. Το θέμα ήταν οτι υπήρχε. Εφ'όσον όμως δεν μπορούσα να κάνω κάτι, και εφ'όσον ένιωθα άβολα με την ύπαρξη της στο άμεσο περιβάλλον μου, τι ωφελούσε να το σκέφτομαι καν?
Άρχισα να με βλέπω λιγότερο ώς κάποιον που θα μπορούσε να βοηθήσει σε μία άσχημη κατάσταση, και περισσότερο ώς κάποιον που μπορούσε να βγεί απο μία άσχημη κατάσταση. Σκεφτόμουν, αν μπορώ να το κάνω εγώ, όλοι μπορούν. Ας το κάνουν.
Και τότε παρατήρησα, αδέρφια μου, παρατήρησα την δύναμη των άλλων, την ικανότητά τους να ανταπεξέρχονται σε δυσκολίες και κακουχίες, και απογοητέυτηκα τόσο πολύ..
Απογοητέυτηκα που εγώ ο ίδιος δεν μπορούσα να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να είναι δυνατοί, απογοητέυτηκα απο ανθρώπους που νόμιζα πως θα ήταν δυνατοί χωρίς εμένα ή οποιονδήποτε, απογοητεύτηκα απο την έλλειψη θάρρους. Πόσοι παραδόθηκαν στα δάκρυα χωρίς κάν να χρειαστεί?

Πόσοι πληγωθήκαν απο ψευδαισθήσεις, απο ανοήτες σχέσεις, απο πικρά σχόλια άλλων, απο έλλειψη σεβασμού προς τους ίδιους. Πόσο αδύναμοι ήταν όλοι τους. Πόσο αβοήθητοι είναι.
Γυρεύουν τη στενοχώρια.
Θλίψη, κατάθλιψη. Άραγε ελπίζουν να αναγεννηθούν απο τις στάχτες τους? Τόσο λίγα ξέρουν για τους εαυτούς τους? Τη στιγμή που μπορούν να αναγεννηθούν οποιαδήποτε στιγμή? Τόσες ευκαιρίες πεταμένες, τόσες ελπίδες αγνοημένες, τόσα λόγια ξεχασμένα.
Η λύπη και συμπόνοια μου αρχίσουν να γίνονται γέλιο. Ένα ηχηρό συνεχές πικρό γέλιο, περισσότερο παραφροσύνης παρά χαράς.
Βλέπω τα ανθρωπάκια που αυτοκαταστρέφονται, τα βλέπω να κρατιούνται απο ανοήτες ελπίδες που έχουν χαράξει σε ένα όμορφο πρόσωπο, μία μικρή στιγμή. Τα βλέπω καθώς μία μικρής κλίμακας φιλοδοξία τους εκπληρώνεται και την προσπερνάνε αδιάφορα σαν να μην την είχαν ποτέ.
Τους παρατηρώ καθώς ξεχνάνε να είναι δυνατοί, καθώς ξεχνάνε να πιστεύουν στον εαυτό τους, καθώς παραδίνονται στη μιζέρια τους, ενώ θα μπορούσαν να υπερπηδήσουν πάνω απ'όλα. Τους βλέπω να πεθαίνουν και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μόνο γελάω. Και μισώ τον εαυτό μου που γελάω, γιατί ξέρω οτι αυτή δεν είναι κωμωδία αλλά τραγωδία. Η μήπως παρωδία?
Mία τραγική απεικόνιση όσων είναι, όσων θα μπορούσαν να είναι αλλά δεν θα είναι ποτέ?