Συμπέρασμα

Εχουμε το διάβολο μέσα μας και πρέπει να τον αφήνουμε ελεύθερο κάθε λίγο και λιγάκι, διαφορετικά θα μας κυριέψει ολότελα.

Friend of the night

Μία μοναδική σταγόνα ιδρώτα κυλάει στο πρόσωπό μου. Αυτήν τη φορά δεν υπάρχουν συνοδευτικές μελωδίες. Ακούω μονάχα την ανάσα μου, καθώς τα μάτια μου συναντούν ένα Μάτι, ολόχρυσο και λαμπερό όσο τίποτε άλλο. Υποτάσσει τα μάτια μου στη θέληση του. Προσπαθώ να αντισταθώ, άν και ξέρω πως είναι μάταιο.
Η άπειρη στιγμή διογκώνεται πάνω και κάτω, πέρα απο το οριζόντιο επίπεδο του χρόνου, και σε μία στιγμή προοπτικού χάους βλέπω το Μάτι να μου κλείνει το δρόμο. Όπως και ήξερα πως θα το κάνει. Ξανά. Τα πόδια μου με προδίδουν. Πέφτω κάτω. Πρίν το σώμα μου ακουμπήσει το έδαφος όλο το φώς έχει εξαφανιστεί και τα μάτια μου αντικρίζουν μόνο το σκοτάδι. Αυτό, ή έχω τυφλωθεί ολοκληρωτικά.
Και έτσι παραμένω, ξαπλωμένος, νεκρός, στη μέση ενός λιβαδιού με λουλούδια. Η όραση μου έχει χαθει, όμως η όσφρησή μου είναι ακόμα ισχυρή και έτσι τα αντιλαμβάνομαι.
Τί μου έφεραν τα χρόνια, που πέρασαν?
Το ψάρεμα.. το ψάρεμα είναι η μοναδική μου ασχολία, το κυνήγι της δικής μου απατηλής, λευκής φάλαινας.. αυτού του δράκοντα, ο οποίος αναιρεί την πρόοδό μου, παραμένοντας ο πλέον απρόσιτος του είδους του. Έψαχνα νόημα και σημάδια στο χρυσό του πρόσωπο. Όπως και σε πολλά άλλα πράγματα.
Τώρα... σκοτάδι.
Όμως! Τούτο το αστέρι, που τρεμοσβήνει στο βάθος, με προσελκύει.
Μου κλείνει το μάτι.
Άραγε, μια προσωποποίηση εκ των προτέρων για τα σκουπίδια?
Όχι. Αλλά δεν είναι ακόμη αρκετά βαθιά για να εξερευνηθεί.

Νύχτα. Ο,τιδήποτε μπορεί να επιμηκύνει αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου έχει απεριόριστη αξία. Φανταστείτε τα οράματα, που ναρκώνουν τον νου και τα οποία θα βίωνα, αν κολυμπούσα πάνω απο τις θίνες της σελήνης, έχοντας εκτοξευτεί στον αραιότερο αέρα! Με ολόκληρη τη γη να απλώνεται απο κάτω, ένα σκουπιδάκι στο μάτι του θεού.
Θα ήμουν ένα άστρο στον ουρανό για εκείνους κάτωθέ μου.
Αυτό, λοιπόν, το άστρο, που τρεμοσβήνει, μου κλείνει το μάτι σαν γνώριμο πρόσωπο.
Μάτια και άστρα και μάτια.
Σηκώνομαι και το άστρο τρέχει να με συναντήσει. Κατά παράξενο τρόπο δεν υπάρχουν μη αναστρέψιμες επιπτώσεις. Η ατμόσφαιρα παραμένει ακέραιη, το λιβάδι παραμένει ακέραιο, το φώς δεν αποφεύγει τη σκοτεινιά του χώρου.
Στο κέντρο του λιβαδιού, το μικροσκοπικό άστρο πλέει σαν πυγολαμπίδα και με τραβά προς το μέρος του. Αιωρείται στο επίπεδο των ματιών μου και, μόνο καθώς βρίσκομαι απο πάνω του, διακρίνω το αμυδρό φώς του. Μόνο τότε αντιλαμβάνομαι τη μορφή η οποία στέκεται λίγο πιο δίπλα απο εμένα.

Εκπλήσσομαι που συναντώ κάποιον άλλον! Ήταν εκεί απο πριν ή έφτασε τώρα, μαζί με εμένα? Παρατηρώ γύρω απο τη μορφή για κάποιο ίχνος -μια αναταραχή του αέρα, το αδιόρατο ρεύμα κάποιου που μόλις είχε κινηθεί- όμως τίποτα. Η μορφή έχει στραμένη το κεφάλι της ψηλά. Πέριμένω για ένα σημάδι, όπως ο μαθητής που ανυπομονεί να του εξηγήσει ο δάσκαλος το παράξενο φαινόμενο που του έχει παγιδέψει την προσοχή. Ξαφνικά, απροειδοποίητα, ένα αλλο μεγαλύτερο φώς κατακλύζει τον χώρο. Μετά απο τόσο καιρό στο σκοτάδι, είναι σαν χίλιοι πυρσοί στραμένοι προς το μέρος μου. Τα πλέον υγιή μάτια μου αντικρίζουν τη πηγή του φωτός. Το Μάτι? Όχι.. είναι διαφορετικό.. δεν με τυφλώνει. Αποδέχεται το βλέμμα μου και μου το ανταποδίδει με το δικό του. Και εκείνη τη στιγμή χάνω την αίσθηση της μοναξιάς μου, νιώθω κομμάτι ενος μεγαλύτερου συνόλου. Νιώθω πως ανήκω κάπου. Μορφές ξεπετάγονται γύρω μου, όλες με τα κεφάλια ψηλά, αντικρίζοντας τη Σελήνη, μέσα στο βασίλειο της καμωμένο απο αστέρια.
Είμαστε τα αστέρια, μου λένε. Ήμασταν πάντα εδώ.
Κλείνω τα μάτια μου και διαλύομαι, λιώνω και επιστρέφω εκεί, απ'όπου ήρθα. Ως ανεξάρτητη οντότητα, εξαφανίζομαι.
Γίνομαι και εγώ η νύχτα.
Και νανουρίζω τις ψυχές αυτών κάτωθέ μου, και τους στέλνω όνειρα, ελπίδες και έμπνευση.

0 - The fool

Ο χρόνος είναι και αυτός ένα τερέν όπως όλα τα άλλα. Μπορεί να είναι εχθρικός ή προκλητικός ή αδιάφορος.Το παιχνίδισμα του φωτός και της σκιάς είναι κουραστικό. Τα γοργοκίνητα σύννεφα κηλιδώνουν τον ήλιο και μετά τον αφήνουν να με χτυπήσει. Όμως δεν είχε συννεφιά τη μέρα που ήμουν εδώ. Όχι εδώ, αν και η σύνδεση είναι σαγηνευτική και αντιλαλεί με κρυστάλλινη διαύγεια τα τραγούδια των δολοφόνων, τα οποία αντηχούν στα κρανία εκείνων, που πετσόκοψαν, κάποιοι απο τους οποίους έχουν βουλιάξει στον πάτο του ποταμού.

Η αμβροσία, η οποία τροφοδοτεί την έκστασή μου, ο πόνος και η αναζήτησή μου γίνονται μέρος του εαυτού μου. Μαζί μ' αυτό ξεσπά μια πλημμυρίδα ερωτήσεων, και, δυστυχώς, οι απαντήσεις είναι πολύ λιγότερες απο όσες φαίνονταν οτι μου είχαν υποσχεθεί. Ένας τρομερός μάγος πίνει κι αυτός απο την αμβροσία. Όμως μαζί μ' αυτόν βλέπω τρία μάτια να με αγριοκοιτούν απο το απέραντο σκοτάδι. Ο μάγος με κάνει να θεωρώ το γεγονός σαν τοκετό, ή, τουλάχιστον, σαν αποκάλυψη. Αυτά καταλαβαίνω, γιατί πόσο μεγαλύτερος είναι ο σκύλος απο τον ψύλλο του? Ή ο ψύλλος απο το σκύλο?

Όμως το σκοτάδι με πλησιάζει και νιώθω αυτή τη στιγμή να πλησιάζει ένας επίλογος, αν και ευτυχώς η αρχή του μονάχα. Ο σκύλος δεν βλέπει τον ψύλλο κι έτσι εγώ βλέπω περισσότερα απ'όσα εκείνος. Πεζοπόρος σχεδόν, αλλά πώς θα μπορούσα να το έχω δει προηγουμένως, χωρίς να ωφεληθώ απο τη διαίσθηση, την οποία τώρα αποκτώ. Περίεργος να δω το παζλ ενώ δεν είναι διαθέσιμα όλα τα κομμάτια του. Αν και, όσον αφορά το παζλ, έχω μπροστά μου ένα απλό, μα το ίχνος είναι πολύ δύσκολο γι' αυτόν τον πλαδαρό βασιλιά, που οσμίζεται το δρόμο του, αναζητώντας έπαθλα μόνος στο δάσος.

Η ευωδία εδώ θεριεύει την όρεξη ενός παιδιού, που το θερίζει η πείνα. Μόνο η τροφή του φούρναρη και η γυναίκα του φούρναρη θα κορέσουν την πείνα αυτή και μετά το λιμό θα γίνει γλέντι, αλλά όχι για εκείνους, οι οποίοι τρώνε τόσο καλά τώρα. Α, να ένα πιο περίτεχνο μονοπάτι! Είναι η αφοσίωσή μου τόσο ασταθής όσο του φούρναρη, που ο Θεός βασανίζει μέσω της αριστοκρατίας? Ελάχιστα πειράζει που το παιδί είναι στη σειρά τρίτο. Ή ίσως ο Θεός να υπάρχει, αλλά να είναι απαράδεχτος με τους συγγενείς μου όσο και με την ευεξία των ταπεινότερων δημιουργημάτων του. Κι η θύελλα, που πρόκειται να ξεσπάσει, θα παρασύρει μακριά τον τεμπέλη μονάρχη.

Νιώθω την πορεία μου να αλλάζει. Και τώρα νιώθω ένα μεγαλόπρεπο, χρυσό πλάσμα να αναδύεται, να σηκώνει το κεφάλι του απο την πορφυρή θάλασσα. Οι κυματιστές κινήσεις του το φέρνουν αρχικά και κρυφά στη γη του αετού, ο οποίος μόλις έχει ανοίξει τα φτερά του. Άραγε η απόρριψή μου ήταν τόσο πρόωρη? Άφθονα μυστικά κρύβονται ανάμεσα στις μετακινούμενες άμμους απο κανέλα και κύμινο, όμως δεν πρόκειται για μυστικά αλλά για εκπλήξεις, που θα μαδήσουν τα φτερά του αετού μερικούς αιώνες μετά. Ίσως σε μία άλλη ζωή να αποτολμήσω να πάω πάλι εκεί έξω, παρότι σε αυτές τις γαίες ο φτωχός μου οσιομάρτυρας προείδε οτι το μονοπάτι μου παραμένει το ίδιο. Όμως για μένα είναι σαφέστατο και αμφιβάλλω αν ο πραγματικός μου δρόμος θα είναι ποτέ τόσο ξεκάθαρος.

Μία μεγάλη θύελλα σαρώνει τον κόσμο. Βουνά λιώνουν και πλημμυρίζουν τις πεδιάδες, φράζουν τα ποτάμια, γεμίζουν τις θάλασσες. Θα πρέπει να με νοιάζουν οι αμέτρητοι νεκροί? Τώρα που Αυτός δε δρασκελίζει πιά μπροστά μου, τι με δεσμεύει σε αυτό το απαίσιο καθήκον? Αυτό το φοβερό καθήκον? Ναι, σε ακούω, δαίμονα. Μίλα συνεχώς για τα τρελά σου σχέδια σε μένα, όπως έκανε τελικά ο νεκρός συμπατριώτης μου, αλλά εγώ ξέρω περισσότερα απο εκείνον. Πάσχισε να σώσει τον κόσμο απο τα νύχια σου, αλλά τα αξιοθρήνητα σχέδιά σου ωχριούν μπροστά στις δυνάμεις, τις οποίες εγώ αντιλαμβάνομαι. Φοβάμαι το αντίτιμο, που θα επιβάλεις στον εύθραυστο νου μου, αλλά το μέλλον είναι που με απασχολεί. Εσύ δεν παίζεις παρά έναν ελάχιστο ρόλο.

Είναι ύβρις, άραγε, αυτό που με κινητοποιεί? Τόσο λίγα μου λένε τα οράματά μου?
Είμαι ταπεινός.
Μήπως η διεκδίκηση της εξουσίας είναι το κίνητρό μου? Το μάθημα του μάγου και της πτώσης του με διδάσκει τόσο λίγα?
Είμαι αδύναμος.
Είναι η επιθυμία μου να διατηρήσω την ανθρωπιά μου αυτό, το οποίο εντέλει θα με κινητοποιήσει?
Είμαι τέρας.
Κι αυτό παραμένω. όμως, εάν ήδη νικήθηκα, τότε τί απώλεια προκαλεί η αποτυχία μου?
Δεν τολμώ να επιτρέψω ούτε καν στο υποσυνείδητο μου να σκεφτεί περισσότερο το σχέδιό μου.
Εάν, βεβαίως, είχα κάποιο σχέδιο.
Που δεν έχω.
όμως, εάν είχα, δε θα καθόμουν να το σκεφτώ.
Ή μήπως όχι?
Ω, μη μου δίνεις σημασία, είμαι τρελός.
Τρελός.