Friend of the night

Μία μοναδική σταγόνα ιδρώτα κυλάει στο πρόσωπό μου. Αυτήν τη φορά δεν υπάρχουν συνοδευτικές μελωδίες. Ακούω μονάχα την ανάσα μου, καθώς τα μάτια μου συναντούν ένα Μάτι, ολόχρυσο και λαμπερό όσο τίποτε άλλο. Υποτάσσει τα μάτια μου στη θέληση του. Προσπαθώ να αντισταθώ, άν και ξέρω πως είναι μάταιο.
Η άπειρη στιγμή διογκώνεται πάνω και κάτω, πέρα απο το οριζόντιο επίπεδο του χρόνου, και σε μία στιγμή προοπτικού χάους βλέπω το Μάτι να μου κλείνει το δρόμο. Όπως και ήξερα πως θα το κάνει. Ξανά. Τα πόδια μου με προδίδουν. Πέφτω κάτω. Πρίν το σώμα μου ακουμπήσει το έδαφος όλο το φώς έχει εξαφανιστεί και τα μάτια μου αντικρίζουν μόνο το σκοτάδι. Αυτό, ή έχω τυφλωθεί ολοκληρωτικά.
Και έτσι παραμένω, ξαπλωμένος, νεκρός, στη μέση ενός λιβαδιού με λουλούδια. Η όραση μου έχει χαθει, όμως η όσφρησή μου είναι ακόμα ισχυρή και έτσι τα αντιλαμβάνομαι.
Τί μου έφεραν τα χρόνια, που πέρασαν?
Το ψάρεμα.. το ψάρεμα είναι η μοναδική μου ασχολία, το κυνήγι της δικής μου απατηλής, λευκής φάλαινας.. αυτού του δράκοντα, ο οποίος αναιρεί την πρόοδό μου, παραμένοντας ο πλέον απρόσιτος του είδους του. Έψαχνα νόημα και σημάδια στο χρυσό του πρόσωπο. Όπως και σε πολλά άλλα πράγματα.
Τώρα... σκοτάδι.
Όμως! Τούτο το αστέρι, που τρεμοσβήνει στο βάθος, με προσελκύει.
Μου κλείνει το μάτι.
Άραγε, μια προσωποποίηση εκ των προτέρων για τα σκουπίδια?
Όχι. Αλλά δεν είναι ακόμη αρκετά βαθιά για να εξερευνηθεί.

Νύχτα. Ο,τιδήποτε μπορεί να επιμηκύνει αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου έχει απεριόριστη αξία. Φανταστείτε τα οράματα, που ναρκώνουν τον νου και τα οποία θα βίωνα, αν κολυμπούσα πάνω απο τις θίνες της σελήνης, έχοντας εκτοξευτεί στον αραιότερο αέρα! Με ολόκληρη τη γη να απλώνεται απο κάτω, ένα σκουπιδάκι στο μάτι του θεού.
Θα ήμουν ένα άστρο στον ουρανό για εκείνους κάτωθέ μου.
Αυτό, λοιπόν, το άστρο, που τρεμοσβήνει, μου κλείνει το μάτι σαν γνώριμο πρόσωπο.
Μάτια και άστρα και μάτια.
Σηκώνομαι και το άστρο τρέχει να με συναντήσει. Κατά παράξενο τρόπο δεν υπάρχουν μη αναστρέψιμες επιπτώσεις. Η ατμόσφαιρα παραμένει ακέραιη, το λιβάδι παραμένει ακέραιο, το φώς δεν αποφεύγει τη σκοτεινιά του χώρου.
Στο κέντρο του λιβαδιού, το μικροσκοπικό άστρο πλέει σαν πυγολαμπίδα και με τραβά προς το μέρος του. Αιωρείται στο επίπεδο των ματιών μου και, μόνο καθώς βρίσκομαι απο πάνω του, διακρίνω το αμυδρό φώς του. Μόνο τότε αντιλαμβάνομαι τη μορφή η οποία στέκεται λίγο πιο δίπλα απο εμένα.

Εκπλήσσομαι που συναντώ κάποιον άλλον! Ήταν εκεί απο πριν ή έφτασε τώρα, μαζί με εμένα? Παρατηρώ γύρω απο τη μορφή για κάποιο ίχνος -μια αναταραχή του αέρα, το αδιόρατο ρεύμα κάποιου που μόλις είχε κινηθεί- όμως τίποτα. Η μορφή έχει στραμένη το κεφάλι της ψηλά. Πέριμένω για ένα σημάδι, όπως ο μαθητής που ανυπομονεί να του εξηγήσει ο δάσκαλος το παράξενο φαινόμενο που του έχει παγιδέψει την προσοχή. Ξαφνικά, απροειδοποίητα, ένα αλλο μεγαλύτερο φώς κατακλύζει τον χώρο. Μετά απο τόσο καιρό στο σκοτάδι, είναι σαν χίλιοι πυρσοί στραμένοι προς το μέρος μου. Τα πλέον υγιή μάτια μου αντικρίζουν τη πηγή του φωτός. Το Μάτι? Όχι.. είναι διαφορετικό.. δεν με τυφλώνει. Αποδέχεται το βλέμμα μου και μου το ανταποδίδει με το δικό του. Και εκείνη τη στιγμή χάνω την αίσθηση της μοναξιάς μου, νιώθω κομμάτι ενος μεγαλύτερου συνόλου. Νιώθω πως ανήκω κάπου. Μορφές ξεπετάγονται γύρω μου, όλες με τα κεφάλια ψηλά, αντικρίζοντας τη Σελήνη, μέσα στο βασίλειο της καμωμένο απο αστέρια.
Είμαστε τα αστέρια, μου λένε. Ήμασταν πάντα εδώ.
Κλείνω τα μάτια μου και διαλύομαι, λιώνω και επιστρέφω εκεί, απ'όπου ήρθα. Ως ανεξάρτητη οντότητα, εξαφανίζομαι.
Γίνομαι και εγώ η νύχτα.
Και νανουρίζω τις ψυχές αυτών κάτωθέ μου, και τους στέλνω όνειρα, ελπίδες και έμπνευση.