Η αμβροσία, η οποία τροφοδοτεί την έκστασή μου, ο πόνος και η αναζήτησή μου γίνονται μέρος του εαυτού μου. Μαζί μ' αυτό ξεσπά μια πλημμυρίδα ερωτήσεων, και, δυστυχώς, οι απαντήσεις είναι πολύ λιγότερες απο όσες φαίνονταν οτι μου είχαν υποσχεθεί. Ένας τρομερός μάγος πίνει κι αυτός απο την αμβροσία. Όμως μαζί μ' αυτόν βλέπω τρία μάτια να με αγριοκοιτούν απο το απέραντο σκοτάδι. Ο μάγος με κάνει να θεωρώ το γεγονός σαν τοκετό, ή, τουλάχιστον, σαν αποκάλυψη. Αυτά καταλαβαίνω, γιατί πόσο μεγαλύτερος είναι ο σκύλος απο τον ψύλλο του? Ή ο ψύλλος απο το σκύλο?
Όμως το σκοτάδι με πλησιάζει και νιώθω αυτή τη στιγμή να πλησιάζει ένας επίλογος, αν και ευτυχώς η αρχή του μονάχα. Ο σκύλος δεν βλέπει τον ψύλλο κι έτσι εγώ βλέπω περισσότερα απ'όσα εκείνος. Πεζοπόρος σχεδόν, αλλά πώς θα μπορούσα να το έχω δει προηγουμένως, χωρίς να ωφεληθώ απο τη διαίσθηση, την οποία τώρα αποκτώ. Περίεργος να δω το παζλ ενώ δεν είναι διαθέσιμα όλα τα κομμάτια του. Αν και, όσον αφορά το παζλ, έχω μπροστά μου ένα απλό, μα το ίχνος είναι πολύ δύσκολο γι' αυτόν τον πλαδαρό βασιλιά, που οσμίζεται το δρόμο του, αναζητώντας έπαθλα μόνος στο δάσος.
Η ευωδία εδώ θεριεύει την όρεξη ενός παιδιού, που το θερίζει η πείνα. Μόνο η τροφή του φούρναρη και η γυναίκα του φούρναρη θα κορέσουν την πείνα αυτή και μετά το λιμό θα γίνει γλέντι, αλλά όχι για εκείνους, οι οποίοι τρώνε τόσο καλά τώρα. Α, να ένα πιο περίτεχνο μονοπάτι! Είναι η αφοσίωσή μου τόσο ασταθής όσο του φούρναρη, που ο Θεός βασανίζει μέσω της αριστοκρατίας? Ελάχιστα πειράζει που το παιδί είναι στη σειρά τρίτο. Ή ίσως ο Θεός να υπάρχει, αλλά να είναι απαράδεχτος με τους συγγενείς μου όσο και με την ευεξία των ταπεινότερων δημιουργημάτων του. Κι η θύελλα, που πρόκειται να ξεσπάσει, θα παρασύρει μακριά τον τεμπέλη μονάρχη.
Νιώθω την πορεία μου να αλλάζει. Και τώρα νιώθω ένα μεγαλόπρεπο, χρυσό πλάσμα να αναδύεται, να σηκώνει το κεφάλι του απο την πορφυρή θάλασσα. Οι κυματιστές κινήσεις του το φέρνουν αρχικά και κρυφά στη γη του αετού, ο οποίος μόλις έχει ανοίξει τα φτερά του. Άραγε η απόρριψή μου ήταν τόσο πρόωρη? Άφθονα μυστικά κρύβονται ανάμεσα στις μετακινούμενες άμμους απο κανέλα και κύμινο, όμως δεν πρόκειται για μυστικά αλλά για εκπλήξεις, που θα μαδήσουν τα φτερά του αετού μερικούς αιώνες μετά. Ίσως σε μία άλλη ζωή να αποτολμήσω να πάω πάλι εκεί έξω, παρότι σε αυτές τις γαίες ο φτωχός μου οσιομάρτυρας προείδε οτι το μονοπάτι μου παραμένει το ίδιο. Όμως για μένα είναι σαφέστατο και αμφιβάλλω αν ο πραγματικός μου δρόμος θα είναι ποτέ τόσο ξεκάθαρος.
Μία μεγάλη θύελλα σαρώνει τον κόσμο. Βουνά λιώνουν και πλημμυρίζουν τις πεδιάδες, φράζουν τα ποτάμια, γεμίζουν τις θάλασσες. Θα πρέπει να με νοιάζουν οι αμέτρητοι νεκροί? Τώρα που Αυτός δε δρασκελίζει πιά μπροστά μου, τι με δεσμεύει σε αυτό το απαίσιο καθήκον? Αυτό το φοβερό καθήκον? Ναι, σε ακούω, δαίμονα. Μίλα συνεχώς για τα τρελά σου σχέδια σε μένα, όπως έκανε τελικά ο νεκρός συμπατριώτης μου, αλλά εγώ ξέρω περισσότερα απο εκείνον. Πάσχισε να σώσει τον κόσμο απο τα νύχια σου, αλλά τα αξιοθρήνητα σχέδιά σου ωχριούν μπροστά στις δυνάμεις, τις οποίες εγώ αντιλαμβάνομαι. Φοβάμαι το αντίτιμο, που θα επιβάλεις στον εύθραυστο νου μου, αλλά το μέλλον είναι που με απασχολεί. Εσύ δεν παίζεις παρά έναν ελάχιστο ρόλο.
Είναι ύβρις, άραγε, αυτό που με κινητοποιεί? Τόσο λίγα μου λένε τα οράματά μου?
Είμαι ταπεινός.
Μήπως η διεκδίκηση της εξουσίας είναι το κίνητρό μου? Το μάθημα του μάγου και της πτώσης του με διδάσκει τόσο λίγα?
Είμαι αδύναμος.
Είναι η επιθυμία μου να διατηρήσω την ανθρωπιά μου αυτό, το οποίο εντέλει θα με κινητοποιήσει?
Είμαι τέρας.
Κι αυτό παραμένω. όμως, εάν ήδη νικήθηκα, τότε τί απώλεια προκαλεί η αποτυχία μου?
Δεν τολμώ να επιτρέψω ούτε καν στο υποσυνείδητο μου να σκεφτεί περισσότερο το σχέδιό μου.
Εάν, βεβαίως, είχα κάποιο σχέδιο.
Που δεν έχω.
όμως, εάν είχα, δε θα καθόμουν να το σκεφτώ.
Ή μήπως όχι?
Ω, μη μου δίνεις σημασία, είμαι τρελός.
Τρελός.
δεν είναι δικό σου αυτό. γιατί αν είναι σε μισώ που χρόνια τώρα φίλοι δε μου αποκάλυψες τα λεξιπλαστικά σου ξόρκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήFlattery will get you everywhere! :P
ΑπάντησηΔιαγραφή