Russian Roulette

Αυτό που αρχικά πίστεψα πως ήταν μια ελαφριά ενόχληση στο στομάχι γίνεται όλο και πιο έντονο. Γεμίζει τον εσωτερικό μου κόσμο και διαταράσσει την ηρεμία μου. Ξερνάω μαύρη χολή πάνω στις μάρμάρινες πλάκες αυτού του παλατιού, που τόσοι δουλεύουν για να το διατηρήσουν καθαρό. Ντρέπομαι, γιατί έχασα. Είναι σαν ρώσικη ρουλέττα, μόνο που σημαδεύεις τα πλευρά σου και έτσι δεν πεθαίνεις. Κατα βάθος ήξερα πως θα χάσω, αλλά ο πόνος είναι ο καθοδηγητής μου, τον επικαλούμαι και του ζητάω συμβουλές και αυτός, σαν στοργικός δάσκαλος με διδάσκει. Ο πόνος δεν είναι αδυναμία αν τον χρησιμοποιήσεις εκούσια. Αφήνω ένα γέλιο να ξεφύγει απο μέσα μου. Τί παράξενος ήχος.. Δεν είναι χαρά, είναι παραφροσύνη. Απόλυτη, αρχέγονη. Τί άλλο θα μπορούσε να είναι?
Πφ, αυτός ειναι ο ΔΙΚΟΣ μου δρόμος. Είναι δικός μου και δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν να μπει μπροστά μου. Κανένας δεν θα μου χαλάσει τα σχέδια. Δεν χρειάζομαι κανέναν. Κανένας δε με χρειάζεται. Είναι ψεύτες, θέλουν το κακό μου.
Αλλά δεν το ξέρουν. Κοιμούνται. Ασε τους να κοιμηθούν. Έχεις δρόμο μπροστά σου. Κανείς δε θα σε σταματήσει..

Τί μου συμβαίνει? Χάνω τον εαυτό μου.. Ποτέ δεν ήμουν έτσι. Ποτέ δεν με ένοιαξε. Δούλευα και γώ σαν υπηρέτης κάποτε. Ξέχασα τη ψυχή μου? Την παράτησα για αυτό το ανόητο παιχνίδι?
Δεν αισθάνομαι καλά, πάλι. Παράξενο. ξαπλώνω και κλείνω τα μάτια μου, προσευχόμενος να μήν δω όνειρα..

Δεν ήρθε το τέλος μου ακόμα.

......

Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που ψάχνουν να με βρούν.. υπάρχουν πολλές απομιμήσεις μου εκεί έξω αλλά όλες είναι ψεύτικες, το ξέρουν καλά αυτοί που με αναζητούν. Με γυρεύουν γιατί τους παρέχω στέγη, ασφάλεια, γαλήνη. Λίγοι όμως περπατάνε στις μαρμάρινές μου πλάκες. Και όλοι τους με υπηρετούν, με ελεύθερη βούληση και χωρίς καμία δέσμευση.

Με γυρεύουν. Σαν πεινασμένα έντομα, πηδάνε απο φώς σε φώς, και κάθε φορά τα φτερά τους καίγονται.. καίγονται, καίγονται. Είναι τρελοί, όλοι τους.. Αλλά η τρέλα είναι που τους δείχνει τον δρόμο. Οι υπόλοιποι, φυσιολογικοί φυσικά τους αγνοούν. Λίγοι τα καταφέρνουν και στέκονται μπροστά μου πριν το τέλος. Αλλά οι πόρτες μου είναι ανοιχτές. Πάντα ήταν. Όταν με πρωτοβρήκαν, εντυπωσιάστηκαν. Άλλοι με ονομάσαν "Νόημα της ζωής". Άλλοι με λατρέψαν ως Θεό. Όσο για το τί είμαι πραγματικά, δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Απλά είμαι.

Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, με ξεχνάνε. Τα μοντέρνα κτήρια με τις νέον λάμπες τους τραβάνε τα έντομα και τα καίνε, και αυτά δεν μπορούν να φύγουν. Ξεχνάνε την ύπαρξη μου και κολλάνε στις καυτές λάμπες της λήθης.
Ψεύτες. Υποκριτές. Ισχυρίζονται πως με είδαν, πως περπάτησαν στους μεγαλοπρεπείς διαδρόμους μου.
Όταν αυτοί συρθούν σε μένα χτυπώντας τις πόρτες μου, θα ανοίξουν άραγε?
Δεν θα τους αφήσουμε. Ας λυσσάξουν και ας πνιγούν στην ίδια τους τη μιζέρια. Είμαστε ελεύθεροι απο την τυραννία των αδυναμιων τους. Θα το μετανιώσουν, και τότε θα καταλάβουν. Αλλά η εκδίκησή μας είναι γλυκιά. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι.
Νιώθω απογοήτευση.
Νιώθω απέχθεια.Θέλω να συγχωρήσω.
Θέλω να εκδικηθώ.

Ο εχθρός μου είναι η σκιά που δημιουργείται απο το λαμπρό φώς ενωπίον μου.
Ο εχθρός μου είναι ο ίδιος ο κόσμος.

Είμαι η Αγάπη, και σας μισώ όλους.

Entertain me

Ίσως και να είναι η πιό δυστυχισμένη εποχή απο όλες, αυτή που περνάμε τώρα. Σε κάθε σοκάκι κάθε μεγαλούπολης υπάρχει και μια τραγική δακρύβρεχτη ιστορία να ακούσεις και, σαν άνθρωπος που νοιάζεται, θα δανείσεις το αυτί σου.
Όπου και να πάω, μία ιστορία χωρίς αίσιο τέλος. Μαυρίλα, απαισιοδοξία, άνθρωποι που έχουν χάσει την πίστη τους στους ανθρώπους. Σκέφτομαι, τί θα ήταν κοινωνικά και ηθικά αποδεκτό? Να ακούσω τι έχουν να πουν? Ίσως, ναι, και να δώσω προτάσεις για καλυτέρευση της ποιότητας ζωής. Μία φιλική αγκαλιά, ίσως, μία ευχάριστη βόλτα, μερικά έξυπνα αστεία. Πέρασα αρκετές ώρες φροντίζοντας τη δική μου δυστυχισμένη ιστορία και, όποτε έβλεπα πως τα πράγματα καλυτέρευαν, προσπαθούσα να καλυτερέψω και τη ζωή των άλλων, στο βαθμό που μπορούσα και μου επιτρεπόταν. Απο μικρά πράγματα μέχρι μεγαλύτερα. Το έκανα κάτι σαν μεγάλο σκοπό, καθώς δεν νιώθω άνετα αν είμαι καλύτερα απο άλλους, έστω οριακά ή ψυχολογικά. Με τον καιρό, ανάπτυξα έντονη ενσυναίσθηση, ήμουν ικανός να προσομοιώσω στο μυαλό μου μια σκατοκατάσταση και να δω μικρά παραθυράκια, να καταλάβω τι θα βοηθήσει και τί όχι.
Αισθανόμουν άνετα με τον εαυτό μου, αισθανόμουν πως ήμουν χρήσιμος, φίλος, κάποιος που θα μπορούσε να μειώσει τον αριθμό των δακρυο-ιστοριών. Πάντα πίστευα πως τα πράγματα ήταν πάντα καλύτερα απ'ότι τα βλέπαμε.
Όπως αρκετά δυσάρεστα πράγματα, η αποκάλυψη οτι δεν κατάφερα κάτι ουσιαστικό ήρθε αργά, βασανιστικά. Για λίγο προσπάθησα να σκεφτώ τί είχα κάνει λάθος. Αισθανόμουν ένοχος και άχρηστος που δεν είχα καταφέρει να κάνω κάτι που θεωρούσα σημαντικό. Είναι παράξενο, τί θεωρούμε σημαντικό στο μυαλό μας και τι όχι.
Μετά κατάλαβα, κοιτάζοντας ένα κείμενο σχετικά με τις ανάγκες του ανθρώπου, πόσο χαζός ήμουν που προσπαθούσα να εξαφανίσω την ανάγκη των ανθρώπων να είναι μίζεροι. Μέρες ολόκληρες σκεφτόμουν γιατί. Γιατί οι άνθρωποι ζητάνε να είναι έτσι? Οι λόγοι που μου ερχόντουσαν στο μυαλό (όπως 'προσοχή') δεν ήταν αρκετά καλοι, δεν πίστευα πως ήταν σημαντικοί και άξιοι.
Γυρέυουν τη στενοχώρια.
Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Για αρκετό καιρό το μυαλό μου ήταν γεμάτο χαώδεις σκέψεις, καθεμία υποστήριζε κάτι συγκεκριμένο και καμία δεν συνδεόταν με άλλη.

Πέρασε λίγος καιρός, και κατάφερα να βάλω το μυαλό μου σε μία τάξη.
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον κόσμο. Όχι τον κόσμο μου, αλλά τον κόσμον όλο.
Η δυστυχία είναι άραγε υποκειμενικό θέμα? Υπάρχουν επίπεδα, τα οποία αλλάζουν ανάλογα με το περιβάλλον, ανάλογα με τον τρόπο ζωής?
Δεν είχε τόσο σημασία αυτό τελικά. Το θέμα ήταν οτι υπήρχε. Εφ'όσον όμως δεν μπορούσα να κάνω κάτι, και εφ'όσον ένιωθα άβολα με την ύπαρξη της στο άμεσο περιβάλλον μου, τι ωφελούσε να το σκέφτομαι καν?
Άρχισα να με βλέπω λιγότερο ώς κάποιον που θα μπορούσε να βοηθήσει σε μία άσχημη κατάσταση, και περισσότερο ώς κάποιον που μπορούσε να βγεί απο μία άσχημη κατάσταση. Σκεφτόμουν, αν μπορώ να το κάνω εγώ, όλοι μπορούν. Ας το κάνουν.
Και τότε παρατήρησα, αδέρφια μου, παρατήρησα την δύναμη των άλλων, την ικανότητά τους να ανταπεξέρχονται σε δυσκολίες και κακουχίες, και απογοητέυτηκα τόσο πολύ..
Απογοητέυτηκα που εγώ ο ίδιος δεν μπορούσα να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να είναι δυνατοί, απογοητέυτηκα απο ανθρώπους που νόμιζα πως θα ήταν δυνατοί χωρίς εμένα ή οποιονδήποτε, απογοητεύτηκα απο την έλλειψη θάρρους. Πόσοι παραδόθηκαν στα δάκρυα χωρίς κάν να χρειαστεί?

Πόσοι πληγωθήκαν απο ψευδαισθήσεις, απο ανοήτες σχέσεις, απο πικρά σχόλια άλλων, απο έλλειψη σεβασμού προς τους ίδιους. Πόσο αδύναμοι ήταν όλοι τους. Πόσο αβοήθητοι είναι.
Γυρεύουν τη στενοχώρια.
Θλίψη, κατάθλιψη. Άραγε ελπίζουν να αναγεννηθούν απο τις στάχτες τους? Τόσο λίγα ξέρουν για τους εαυτούς τους? Τη στιγμή που μπορούν να αναγεννηθούν οποιαδήποτε στιγμή? Τόσες ευκαιρίες πεταμένες, τόσες ελπίδες αγνοημένες, τόσα λόγια ξεχασμένα.
Η λύπη και συμπόνοια μου αρχίσουν να γίνονται γέλιο. Ένα ηχηρό συνεχές πικρό γέλιο, περισσότερο παραφροσύνης παρά χαράς.
Βλέπω τα ανθρωπάκια που αυτοκαταστρέφονται, τα βλέπω να κρατιούνται απο ανοήτες ελπίδες που έχουν χαράξει σε ένα όμορφο πρόσωπο, μία μικρή στιγμή. Τα βλέπω καθώς μία μικρής κλίμακας φιλοδοξία τους εκπληρώνεται και την προσπερνάνε αδιάφορα σαν να μην την είχαν ποτέ.
Τους παρατηρώ καθώς ξεχνάνε να είναι δυνατοί, καθώς ξεχνάνε να πιστεύουν στον εαυτό τους, καθώς παραδίνονται στη μιζέρια τους, ενώ θα μπορούσαν να υπερπηδήσουν πάνω απ'όλα. Τους βλέπω να πεθαίνουν και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μόνο γελάω. Και μισώ τον εαυτό μου που γελάω, γιατί ξέρω οτι αυτή δεν είναι κωμωδία αλλά τραγωδία. Η μήπως παρωδία?
Mία τραγική απεικόνιση όσων είναι, όσων θα μπορούσαν να είναι αλλά δεν θα είναι ποτέ?

Συμπέρασμα

Εχουμε το διάβολο μέσα μας και πρέπει να τον αφήνουμε ελεύθερο κάθε λίγο και λιγάκι, διαφορετικά θα μας κυριέψει ολότελα.

Friend of the night

Μία μοναδική σταγόνα ιδρώτα κυλάει στο πρόσωπό μου. Αυτήν τη φορά δεν υπάρχουν συνοδευτικές μελωδίες. Ακούω μονάχα την ανάσα μου, καθώς τα μάτια μου συναντούν ένα Μάτι, ολόχρυσο και λαμπερό όσο τίποτε άλλο. Υποτάσσει τα μάτια μου στη θέληση του. Προσπαθώ να αντισταθώ, άν και ξέρω πως είναι μάταιο.
Η άπειρη στιγμή διογκώνεται πάνω και κάτω, πέρα απο το οριζόντιο επίπεδο του χρόνου, και σε μία στιγμή προοπτικού χάους βλέπω το Μάτι να μου κλείνει το δρόμο. Όπως και ήξερα πως θα το κάνει. Ξανά. Τα πόδια μου με προδίδουν. Πέφτω κάτω. Πρίν το σώμα μου ακουμπήσει το έδαφος όλο το φώς έχει εξαφανιστεί και τα μάτια μου αντικρίζουν μόνο το σκοτάδι. Αυτό, ή έχω τυφλωθεί ολοκληρωτικά.
Και έτσι παραμένω, ξαπλωμένος, νεκρός, στη μέση ενός λιβαδιού με λουλούδια. Η όραση μου έχει χαθει, όμως η όσφρησή μου είναι ακόμα ισχυρή και έτσι τα αντιλαμβάνομαι.
Τί μου έφεραν τα χρόνια, που πέρασαν?
Το ψάρεμα.. το ψάρεμα είναι η μοναδική μου ασχολία, το κυνήγι της δικής μου απατηλής, λευκής φάλαινας.. αυτού του δράκοντα, ο οποίος αναιρεί την πρόοδό μου, παραμένοντας ο πλέον απρόσιτος του είδους του. Έψαχνα νόημα και σημάδια στο χρυσό του πρόσωπο. Όπως και σε πολλά άλλα πράγματα.
Τώρα... σκοτάδι.
Όμως! Τούτο το αστέρι, που τρεμοσβήνει στο βάθος, με προσελκύει.
Μου κλείνει το μάτι.
Άραγε, μια προσωποποίηση εκ των προτέρων για τα σκουπίδια?
Όχι. Αλλά δεν είναι ακόμη αρκετά βαθιά για να εξερευνηθεί.

Νύχτα. Ο,τιδήποτε μπορεί να επιμηκύνει αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου έχει απεριόριστη αξία. Φανταστείτε τα οράματα, που ναρκώνουν τον νου και τα οποία θα βίωνα, αν κολυμπούσα πάνω απο τις θίνες της σελήνης, έχοντας εκτοξευτεί στον αραιότερο αέρα! Με ολόκληρη τη γη να απλώνεται απο κάτω, ένα σκουπιδάκι στο μάτι του θεού.
Θα ήμουν ένα άστρο στον ουρανό για εκείνους κάτωθέ μου.
Αυτό, λοιπόν, το άστρο, που τρεμοσβήνει, μου κλείνει το μάτι σαν γνώριμο πρόσωπο.
Μάτια και άστρα και μάτια.
Σηκώνομαι και το άστρο τρέχει να με συναντήσει. Κατά παράξενο τρόπο δεν υπάρχουν μη αναστρέψιμες επιπτώσεις. Η ατμόσφαιρα παραμένει ακέραιη, το λιβάδι παραμένει ακέραιο, το φώς δεν αποφεύγει τη σκοτεινιά του χώρου.
Στο κέντρο του λιβαδιού, το μικροσκοπικό άστρο πλέει σαν πυγολαμπίδα και με τραβά προς το μέρος του. Αιωρείται στο επίπεδο των ματιών μου και, μόνο καθώς βρίσκομαι απο πάνω του, διακρίνω το αμυδρό φώς του. Μόνο τότε αντιλαμβάνομαι τη μορφή η οποία στέκεται λίγο πιο δίπλα απο εμένα.

Εκπλήσσομαι που συναντώ κάποιον άλλον! Ήταν εκεί απο πριν ή έφτασε τώρα, μαζί με εμένα? Παρατηρώ γύρω απο τη μορφή για κάποιο ίχνος -μια αναταραχή του αέρα, το αδιόρατο ρεύμα κάποιου που μόλις είχε κινηθεί- όμως τίποτα. Η μορφή έχει στραμένη το κεφάλι της ψηλά. Πέριμένω για ένα σημάδι, όπως ο μαθητής που ανυπομονεί να του εξηγήσει ο δάσκαλος το παράξενο φαινόμενο που του έχει παγιδέψει την προσοχή. Ξαφνικά, απροειδοποίητα, ένα αλλο μεγαλύτερο φώς κατακλύζει τον χώρο. Μετά απο τόσο καιρό στο σκοτάδι, είναι σαν χίλιοι πυρσοί στραμένοι προς το μέρος μου. Τα πλέον υγιή μάτια μου αντικρίζουν τη πηγή του φωτός. Το Μάτι? Όχι.. είναι διαφορετικό.. δεν με τυφλώνει. Αποδέχεται το βλέμμα μου και μου το ανταποδίδει με το δικό του. Και εκείνη τη στιγμή χάνω την αίσθηση της μοναξιάς μου, νιώθω κομμάτι ενος μεγαλύτερου συνόλου. Νιώθω πως ανήκω κάπου. Μορφές ξεπετάγονται γύρω μου, όλες με τα κεφάλια ψηλά, αντικρίζοντας τη Σελήνη, μέσα στο βασίλειο της καμωμένο απο αστέρια.
Είμαστε τα αστέρια, μου λένε. Ήμασταν πάντα εδώ.
Κλείνω τα μάτια μου και διαλύομαι, λιώνω και επιστρέφω εκεί, απ'όπου ήρθα. Ως ανεξάρτητη οντότητα, εξαφανίζομαι.
Γίνομαι και εγώ η νύχτα.
Και νανουρίζω τις ψυχές αυτών κάτωθέ μου, και τους στέλνω όνειρα, ελπίδες και έμπνευση.

0 - The fool

Ο χρόνος είναι και αυτός ένα τερέν όπως όλα τα άλλα. Μπορεί να είναι εχθρικός ή προκλητικός ή αδιάφορος.Το παιχνίδισμα του φωτός και της σκιάς είναι κουραστικό. Τα γοργοκίνητα σύννεφα κηλιδώνουν τον ήλιο και μετά τον αφήνουν να με χτυπήσει. Όμως δεν είχε συννεφιά τη μέρα που ήμουν εδώ. Όχι εδώ, αν και η σύνδεση είναι σαγηνευτική και αντιλαλεί με κρυστάλλινη διαύγεια τα τραγούδια των δολοφόνων, τα οποία αντηχούν στα κρανία εκείνων, που πετσόκοψαν, κάποιοι απο τους οποίους έχουν βουλιάξει στον πάτο του ποταμού.

Η αμβροσία, η οποία τροφοδοτεί την έκστασή μου, ο πόνος και η αναζήτησή μου γίνονται μέρος του εαυτού μου. Μαζί μ' αυτό ξεσπά μια πλημμυρίδα ερωτήσεων, και, δυστυχώς, οι απαντήσεις είναι πολύ λιγότερες απο όσες φαίνονταν οτι μου είχαν υποσχεθεί. Ένας τρομερός μάγος πίνει κι αυτός απο την αμβροσία. Όμως μαζί μ' αυτόν βλέπω τρία μάτια να με αγριοκοιτούν απο το απέραντο σκοτάδι. Ο μάγος με κάνει να θεωρώ το γεγονός σαν τοκετό, ή, τουλάχιστον, σαν αποκάλυψη. Αυτά καταλαβαίνω, γιατί πόσο μεγαλύτερος είναι ο σκύλος απο τον ψύλλο του? Ή ο ψύλλος απο το σκύλο?

Όμως το σκοτάδι με πλησιάζει και νιώθω αυτή τη στιγμή να πλησιάζει ένας επίλογος, αν και ευτυχώς η αρχή του μονάχα. Ο σκύλος δεν βλέπει τον ψύλλο κι έτσι εγώ βλέπω περισσότερα απ'όσα εκείνος. Πεζοπόρος σχεδόν, αλλά πώς θα μπορούσα να το έχω δει προηγουμένως, χωρίς να ωφεληθώ απο τη διαίσθηση, την οποία τώρα αποκτώ. Περίεργος να δω το παζλ ενώ δεν είναι διαθέσιμα όλα τα κομμάτια του. Αν και, όσον αφορά το παζλ, έχω μπροστά μου ένα απλό, μα το ίχνος είναι πολύ δύσκολο γι' αυτόν τον πλαδαρό βασιλιά, που οσμίζεται το δρόμο του, αναζητώντας έπαθλα μόνος στο δάσος.

Η ευωδία εδώ θεριεύει την όρεξη ενός παιδιού, που το θερίζει η πείνα. Μόνο η τροφή του φούρναρη και η γυναίκα του φούρναρη θα κορέσουν την πείνα αυτή και μετά το λιμό θα γίνει γλέντι, αλλά όχι για εκείνους, οι οποίοι τρώνε τόσο καλά τώρα. Α, να ένα πιο περίτεχνο μονοπάτι! Είναι η αφοσίωσή μου τόσο ασταθής όσο του φούρναρη, που ο Θεός βασανίζει μέσω της αριστοκρατίας? Ελάχιστα πειράζει που το παιδί είναι στη σειρά τρίτο. Ή ίσως ο Θεός να υπάρχει, αλλά να είναι απαράδεχτος με τους συγγενείς μου όσο και με την ευεξία των ταπεινότερων δημιουργημάτων του. Κι η θύελλα, που πρόκειται να ξεσπάσει, θα παρασύρει μακριά τον τεμπέλη μονάρχη.

Νιώθω την πορεία μου να αλλάζει. Και τώρα νιώθω ένα μεγαλόπρεπο, χρυσό πλάσμα να αναδύεται, να σηκώνει το κεφάλι του απο την πορφυρή θάλασσα. Οι κυματιστές κινήσεις του το φέρνουν αρχικά και κρυφά στη γη του αετού, ο οποίος μόλις έχει ανοίξει τα φτερά του. Άραγε η απόρριψή μου ήταν τόσο πρόωρη? Άφθονα μυστικά κρύβονται ανάμεσα στις μετακινούμενες άμμους απο κανέλα και κύμινο, όμως δεν πρόκειται για μυστικά αλλά για εκπλήξεις, που θα μαδήσουν τα φτερά του αετού μερικούς αιώνες μετά. Ίσως σε μία άλλη ζωή να αποτολμήσω να πάω πάλι εκεί έξω, παρότι σε αυτές τις γαίες ο φτωχός μου οσιομάρτυρας προείδε οτι το μονοπάτι μου παραμένει το ίδιο. Όμως για μένα είναι σαφέστατο και αμφιβάλλω αν ο πραγματικός μου δρόμος θα είναι ποτέ τόσο ξεκάθαρος.

Μία μεγάλη θύελλα σαρώνει τον κόσμο. Βουνά λιώνουν και πλημμυρίζουν τις πεδιάδες, φράζουν τα ποτάμια, γεμίζουν τις θάλασσες. Θα πρέπει να με νοιάζουν οι αμέτρητοι νεκροί? Τώρα που Αυτός δε δρασκελίζει πιά μπροστά μου, τι με δεσμεύει σε αυτό το απαίσιο καθήκον? Αυτό το φοβερό καθήκον? Ναι, σε ακούω, δαίμονα. Μίλα συνεχώς για τα τρελά σου σχέδια σε μένα, όπως έκανε τελικά ο νεκρός συμπατριώτης μου, αλλά εγώ ξέρω περισσότερα απο εκείνον. Πάσχισε να σώσει τον κόσμο απο τα νύχια σου, αλλά τα αξιοθρήνητα σχέδιά σου ωχριούν μπροστά στις δυνάμεις, τις οποίες εγώ αντιλαμβάνομαι. Φοβάμαι το αντίτιμο, που θα επιβάλεις στον εύθραυστο νου μου, αλλά το μέλλον είναι που με απασχολεί. Εσύ δεν παίζεις παρά έναν ελάχιστο ρόλο.

Είναι ύβρις, άραγε, αυτό που με κινητοποιεί? Τόσο λίγα μου λένε τα οράματά μου?
Είμαι ταπεινός.
Μήπως η διεκδίκηση της εξουσίας είναι το κίνητρό μου? Το μάθημα του μάγου και της πτώσης του με διδάσκει τόσο λίγα?
Είμαι αδύναμος.
Είναι η επιθυμία μου να διατηρήσω την ανθρωπιά μου αυτό, το οποίο εντέλει θα με κινητοποιήσει?
Είμαι τέρας.
Κι αυτό παραμένω. όμως, εάν ήδη νικήθηκα, τότε τί απώλεια προκαλεί η αποτυχία μου?
Δεν τολμώ να επιτρέψω ούτε καν στο υποσυνείδητο μου να σκεφτεί περισσότερο το σχέδιό μου.
Εάν, βεβαίως, είχα κάποιο σχέδιο.
Που δεν έχω.
όμως, εάν είχα, δε θα καθόμουν να το σκεφτώ.
Ή μήπως όχι?
Ω, μη μου δίνεις σημασία, είμαι τρελός.
Τρελός.